Նշանակվելուց ի վեր ջանքեր չի խնայում Պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանը՝ բանակի հանդեպ հանրության վստահությունն ու համակրանքը շահելու համար: Բայց, վստահության առումով՝ երևի թե պետք է տարանջատել բանակ և  բանակի հրամկազմ  հասկացությունները, որովհետև ընկալումներն էլ տարբեր են:

 

Բանակը մեր զինվորն է՝ երկրիս ներկան ու ապագան: Ավելին, ապրիլյան պատերազմը, դրան նախորդած ու դեռ հաջորդող բախումները ապացուցել ու շարունակում են հավաստել՝ հայ զինվորները պատրաստ են հանուն հայրենիքի զոհաբերել իրենց կյանքը:

 

Իսկ ահա բանակի հրամատարական կազմի և իշխանության հանդեպ վստահությունը բարձրացնելն, իսկապես հրամայական պահանջ է:

 

Երևի նաև այդ նկատառումով էլ նախարար Վիգեն Սարգսյանը հենց Հայաստան-Սփյուռք համաժողովի ամբիոնից հայտարարեց, որ բարձրաստիճան պաշտոնյաներն ու նրանց հետ փոխկապակցված անձինք իրենց գույքի և եկամուտների հայտարարագրերում պետք է անդրադառնան նաև բանակում ծառայելու հարցին:  

 

- Մենք նախատեսում ենք առաջիկայում օրենսդրական նախաձեռնությամբ հանդես գալ, որպեսզի պետական պաշտոնյաների հայտարարագրերում անպայման նաև հայտարարագրվեն պաշտոնյայի և իր ընտանիքի անդամների՝ զինվորական ծառայության հետ փոխհարաբերությունների հարցը: Եվ ստուգվելու է ոչ միայն այն, թե ծառայե՞լ է, թե՞ չի ծառայել, այլ նաև՝ տարկետումն ու ազատումը: Իսկ եթե ծառայել է, պարտադիր պետք է նշի, թե որ մարտական հերթապահություն իրականացնող զորամասում է ծառայությունն անցել: Ես կարծում եմ, որ դա շատ կարևոր է՝ հասարակության մեջ վստահությունը և հաշվետվողականությունը բարձրացնելու տեսանկյունից,- ասել է կառավարության անդամը:

 

Պատահական չէ, որ այս անակնկալը Վիգեն Սարգսյանը հնչեցնում է այս համաժողովում: Բանն այն է, որ մեր իշխանությունը կարծես թե վերջնականապես է համոզվել, որ արտաքին խաղացողներից կախվածությունը նվազեցնելու համար անհրաժեշտ է սեփական ռեսուրսներն արդյունավետ օգտագործել: Դրանցից մեկը բազմամիլիոն մեր սփյուռքն է, որը, հայտնի է, թե որքանով է վստահում Հայաստանի իշխանությունը: Անգամ այսօրվա միջոցառմանը մեր հայրենակիցներից ոմանք անվարան խոսում էին Հայաստանում կոռուպցիայի, մենաշնորհի, թալանի, այն արժեհամակարգի մասին, որտեղ ազնիվ մարդը «հարիֆության» հոմանիշն է: Իսկ երբ փորձում էիր ցրել այդ մտայնությունը՝ նրանցից ոմանք իրենց անձնական փորձն էին օրինակ բերում:

 

Վիգեն Սարգսյանն այս առաջարկով փորձեց  արտերկրաբնակ մեր հայրենակիցներին վստահության ազդակներ հղել:

 

Առաջարկը օրենսդրական նախաձեռնություն դառնալով՝ անշուշտ, ելակետային շատ խնդիրներ կհստակեցվեն, որոնք մանրամասնելն այդ ամբիոնից և այսօր երևի տեղին չէր: Դիցուք, արդյո՞ք Վիգեն Սարգսյանի ուղերձը նշանակում է, որ  բանակում չծառայած անձը չի կարող  բարձր պաշտոն զբաղեցնել՝ անկախ այն հանգամանքից, որ տվյալ պաշտոնյան աթոռը ստանձնել է մինչ այօրենքի ընդունումը: Ամենայն հավանականությամբ՝ ոչ, քանզի կարձանագրեն, թե օրենքը հետադարձ ուժ չի ունենալու: Դե, եթե օրենքը կիրառվելու է միայն նոր կադրերի համար, կարելի է ենթադրել, որ հայաստանյան վերնախավը՝ հանձին գորխող պաշտոնյաների, կադրային փոփոխությունների կարիք չունի, և այսպիսի «խստացումով» ընդամենը նորերի շքամուտքն է նեղացնում: 

 

Դրվատելի է, իհարկե Պնախարարի նախաձեռնողականությունը, բայց հարկ է հիշեցնել, որ իշխանության, իշխանավորների հանդեպ ներսի ու դրսի վստահությունը բարձրացնելու այլ մեթոդներ էլ կան, որոնց մասին  հնչում է արդեն մի քանի տարի: Մասնավորապես, թույլ չտալ, որ ապահով զորամասերում ծառայածները ևս պաշտոնավարեն, զի պատերազմական վիճակում գտնվող մեր երկրի սահմանը չպաշտպանած անձինք պաշտոններ նույնպես չպետք է զբաղեցնեն: 

 

Ինչ վերաբերում է մինչ այդ օրենքի ընդունումը նշանակված պաշտոնյաներին, ովքեր այսպես ասած արդարացրել են իրենց  և տարիքն էլ այնպիսին է, որ չեն կարող զինվորական պարտքը կատարել հայրենիքի հանդեպ, ուրեմն թող չծառայած տարիների համար ահռելի գումար վճարել պետբյուջե: Գոնե այդպես երկրի ջրաղացին մի փոքր ջուր կլցնեն:

 

ՀԳ. Ամիսներ առաջ Պաշտպանության նախարարությունը, լրատվամիջոցներից մեկի հարցմանն ի պատասխան, հրապարակել էր բանակում չծառայած որդիներ ունեցող պաշտոնյաների անունները: Աղմուկ բարձրացավ, ամոթանք հնչեց, օրենքից վեր կանգնածների դատափետում... Իսկ հետո՞: Գրեթե ոչինչ: Բանակից խուսափած ոսկե երիտասարդությունը վայելում է կյանքն ու հարմարավետ աթոռները: Իսկ նրանք, ում որդիները զոհվել են բանակում, արդեն քանի տարի է՝ կառավարության դռների առաջ  բողոքելով արդարություն են փնտրում: Մինչդեռ հերոս զավակներ ծնած ու նրանց հայրենիքին նվիրաբերած հայ մարդը ամենայն հարգանքի ու խոնարհումի է արժանանում: Իշխանավորների խոնարհումը այդ մարդկանց գոնե սոցիալական բեռը թեթևացնելը պետք է լինի:

 

Ահա բանակի և իշխանությունների հանդեպ վստահության գումարելիներից մեկը: