Օրեր առաջ «Ավանգարդն»  անդրադարձել էր Ռուսաստանի ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովի հայտարարությանը, թե ՀԱՊԿ երկրների ուժային ստորաբաժանումները մշտապես պատրաստ են իսլամական ահաբեկության դեմ գործելու, Իսլամական պետություն խմբավորումը ոչնչացնելու համար: Մասնավորեցվել էր, որ գործելու պատրաստ են նաև Տաջիկստանում, Ղրղզստանում ու Հայաստանում տեղակայված ռուսական ռազմակայանները:

 Փաստորեն մեր դաշնակցի այս  խոսքերը պատահական չէին:  ՀՀ Պաշտպանության նախարար Վիգեն Սարգսյանը հեռուստաընկերություններից մեկին  տված հարցազրույցում անդրադարձել է նաև Սիրիայի խնդրում Հայաստանի զինված ուժերի ներգրավվածությանը: Պաշտպանական ոլորտի պատասխանատուն ասել է, որ  Ռուսաստանի հետ քննարկում են մարդասիրական ականազերծման և Սիրիայի ժողովրդի համար խաղաղապահ այլ մասնակցության տարբերակները:

 

ՀՀ ներկայացուցչի այս հայտարարությունն ուշագրավ է մի քանի տեսանկյունից: Երբ Սիրիայում  սկսվեցին խժդժությունները, որոնք վերածվեցին երկարատև հակամարտության՝ Հայաստանի կեցվածքը սկզբում չեզոք  էր:  

Հիշենք՝  ԱԳ նախկին փոխնախարար, ՀՀ-ում Չինաստանի դեսպան Սերգեյ Մանասարյանի 2013 թ-ի հայտարարությունը.

 

- Հայաստանի ղեկավարությունը ոչ միայն ուշադրությամբ հետևում է Սիրիայում իրադարձությունների զարգացմանը, այլ նաև համապատասխան քայլեր է ձեռնարկել և ձեռնարկում՝ տարբեր մակարդակներով և ուղղություններով։ Գործադրվող ջանքերը առաջին հերթին ուղղված են սիրիահայության անվտանգության ապահովմանը։ Սա այն դեպքերից է, երբ այդ ջանքերի հրապարակային բարձրաձայնումը կարող է նպաստավոր ազդեցություն չունենալ դրանց արդյունավետության վրա, ուստի ես ձեռնպահ կմնամ դրանք մանրամասնելուց:

 

Այդ հայտարարությունից էլ հետո Հայաստանի դիրքորոշումն էապես չփոխվեց: 2016 -ին ՀՀ նախագահը Սերժ Սարգսյանը ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ հանդիպմանը հայտարարեց, որ Հայաստանը ընդունում  է  ՌԴ դիրքորոշումը  Սիրիայի հարցում: Մասնավորապես,   Հայաստանը ողջունում է Սիրիայում ռազմական գործողությունների դադարեցման վերաբերյալ Միացյալ Նահանգների հետ ձեռք բերված պայմանավորվածությունները և հակամարտության քաղաքական կարգավորման գործընթացը: 

 

Այս տարիներին Հայաստանն աչքաթող չի արել Սիրիայի հակամարությունը:  Ուժերը ներածին չափով մարդասիրական օգնություն է  ցուցաբերել  բարեկամ Սիրիային, Հայաստանում ապաստան տվել սիրիահայերին: Անգամ տեղեկություններ հրապարակվեցին, որ հայ մարտիկները մասնակցել են Սիրիայի հայաբնակ քաղաքներից մեկի՝ Քեսաբի ազատագրմանը: Եվ դա օրինաչափ էր, զի մայր հայրենիքը չէր կարող անտարբեր մնալ վտանգի մեջ հայտնված ներ հայրենակիցների հանդեպ:

 

Իսկ ահա մեկ տարի անց Հայաստանը կարծես թե  փորձում է  ակտիվ մասնակցել Սիրիայի ազատագրմանը: Այս կերպ կարելի է ընկալել Վիգեն Սարգսյանի հայտարարություը, որով նա  ըստ էության, ակնարկում է միջազգային  կառույցներին, որ Հայաստանն իր ռազմավարական գործընկերոջ՝ ՌԴ-ի միջոցով պասիվ վիճակից դուրս է գալիս և դառնում գործոն:

 

Ցանկացած երկրի համար  պատիվ է  օբյեկտի,  ենթարկվողի կարգավիճակից թելադրողի, սուբյեկտի դերակատարում ստանձնել: Սակայն դրանից առաջ պետք է լավ հաշվարկել այդ ամենի հետևանքները: Արդյո՞ք նման հայտարարությունները, բացահայտ Ռուսաստանի հետ խաղի մեջ մտնելը բխում է մեր պետական շահերից: 

 

Առանց այդ էլ Արևմուտքի  համար ագրեսոր երկրի՝  ՌԴ-ի հետ դաշնակցելը երբեմն մեր երկրի  համար դրական չի դիտվում: 

 

Ինչ վերաբերում է իսլամիստներին, ապա նրանք  էլ  առանձնապես բարի ու հանդուրժողական տրամադրված չեն Հայաստանի հանդեպ՝ որպես քրիստոնյա պետության: Չնայած պաշտպանության  նախկին նախարար Սեյրան Օհանյանը մի առիթով հայտարարել էր, թե Հայաստանը պատրաստ է դիմագրավել ԴԱԻՇ-ի մարտիկներին, բայց արդյո՞այդպես է: Ռուսական զենքով մեր սահմանները թիրախավորած Ադրբեջանից եկող պատուհասները քի՞չ են...

 

Մինչդեռ, անկախ բոլոր խոսքերից՝ Վիգեն Սարգսյանի ու Լավրովի այս հայտարարություններով մեծանում  է Հայաստանը թիրախ դարձնելու ռիսկը  ջիհադիստների համար: 

Ի դեպ,  խոսակցություններ կան, որ Վիգեն Սարգսյանն այս հայտարարություններով կարծես թե համոզում է ռազմավարական դաշնակցին իր՝ որպես ապագա ԱԳ նախարարի հուսալիությունն ու յուրայինությունը: Ի  վերջո,  ԱԳՆ-ի պաշտոնում  պետք է նշանակվի մեկը, ով բոլոր խաղացողների համար կլինի ոչ միայն ընդունելի, այլև լավ կպատկերացնի՝ ում հետ ինչպես և ինչքան: