Հայաստանի ներկայացուցիչը ստանձնեց ՀԱՊԿ գլխավոր քարտուղարի պաշտոնը: Խոսքը Յուրի Խաչատուրովի մասին է, ով Հայաստանի զինված ուժերի գլխավոր շտաբի պետն էր: 2016 -ի  հոկտեմբերին ազատվելով այդ պաշտոնից` նշանակվել է Ազգային անվտանգության խորհրդի գլխավոր քարտուղար: Ընդամենը կես տարի անց Խաչատուրովը նշանակվեց ռազմական այդ  կառույցի ղեկավար:

Հիշեցնենք, որ  ՀՀ նախագահության հերթն այդ  կառույցում ավելի վաղ պետք է լիներ, բայց, ըստ տեղեկությունների՝ հայաֆոբիայով տառապող  Ադրբեջանն ամեն ինչ անում էր՝ Հայաստանի մուտքը  խոչընդոտելու համար:

Բացի այդ, որքան էլ արտաքուստ  Հայաստանն ինքնուրույն պետք է  կայացներ այդ որոշումը, իրականում ՀԱՊԿ-ի գլխավոր քարտուղարը պետք էնաևռուսների սրտով լիներ: Մինչ Խաչատուրովն՝ավելի լավ կադրերի անուններ էին շրջանառվում: Դե լավն ու վատը, իհարկե, համեմատության մեջ է հասկանալի: Մասնավորապես, Պաշտպանության նախկին նախարարներ Վաղարշակ Հարությունյանի, Սեյրան Օհանյանի անուններն էին հոլովվում: Սակայն կարծես թե ռուսները նրանց համաձայն չէին: ԹեևՍեյրան Օհանյանը, ըստ լուրերի աչք չի ունեցել այդ պաշտոնի վրա:

Ինչևէ, Հայաստանն ու Ռուսաստանը  փոխզիջումային տարբերակ գտան՝ հանձին Խաչատուրովի: Պատահակա՞ն է նրա նշանակումը. կարծում ենք՝  ոչ: Ըստ տեղեկությունների, զինված ուժերի գլխավոր շտաբի նախկին պետը ռուսական մեծ կապեր ունի, որոնց պատճառով անգամ ասում են Սեյրան Օհանյանը չէր կարողանում «ձգել»Խաչատուրովի կապերը:

Ի՞նչ կորցրեց Հայաստանը Խաչատուրովի՝  ՀԱՊԿ քարտուղար  նշանակվելով: Կորցրեց և շահեց որոշակի բան: Մեր իշխանությունը, փաստորեն, բարեկիրթ է այնքան, որ պիտանիության գործակիցը կորցրած, բայց համակարգին «բարեխղճորեն» ծառայածներին  դեն չի նետում անպետք իրի նման:  Տեղավորում է միջազգային կառույցներում աշխատանքի՝ երկրից հեռու: Հասկանալի է, նման կադրերին պետք է  հեռու պահել՝ ժողովրդի աչքում իշխանությանը կրկին չվարկաբեկելու համար: Իսկ Զինված ուժերի գլխավոր շտաբի նախկին պետի գործունեության մեջ այդպիսի դրվագներ քիչ չեն:

Արդյո՞ք առաջին անգամ է, որ ականատես ենք լինում նման քաղաքակիրթ «արտաքսումների»: Իհարկե՝ ոչ: Հիշենք նախկին վարչապետ Տիգրան Սարգսյանի ուղին: Վարչապետի պաշտոնով տնտեսությունը ողբալի վիճակին հասցնելուց հետո, նա գործուղվեց ԱՄՆ՝ ՀՀ դեսպան, ապա վերազգային կառույցում՝ ԵՏՄ՝ ԵՏ հանձնաժողովի  կոլեգիայի նախագահ: Տիգրան Սարգսյանն էլ  Յուրի Խաչատուրովի նման կարծես  չընկալվեց  «յուրային»: Դե, ո՞ր մի պաշտոնյան արտագաղթելու կոչ անելուց հետո կսիրվի հանրության կողմից: Այնպես որ, այս տեսանկյունից կարծես շահողի կարգավիճակում ենք:

Իսկ ի՞նչ կորցրինք: Քանի դեռ նման կենսագրություն ունեցող, մեր երկրի համար սիրտը չցավող կադրեր են նշանակվում երկրիս համար կարևոր հարթակներում, նրանցից լուրջ առաքելություն, հայկական գործոնի ակտիվացում  չենք կարող ակնկալել: Այդ պատճառով ժամանակն է, որ արտաքին ճակատին ևս  պատշաճ ուշադրություն դարձվի: Այնտեղ «օտխոդների»փոխարեն  անհատներ պետք է նշանակվեն, ովքեր ի զորու կլինեն  անձնվիրաբար ներկայացնելու և պաշտպանելու հայրենիքի շահը: