ԱԺ ամբիոնից զրկված և քաղաքական գործընթացների լուսանցքում հայտնված ՀԱԿ-ՀՀՇ կուսակցության  փոխնախագահ Արամ Մանուկյաննն այսօր  թաքնված մեղադրանք է հնչեցրել  քաղաքական ուժերի հասցեին:

 

Խոսելով մարտին տեղի ունենալիք նախագահական ընտրությունների, խորհրդարանական կառավարման համակարգի մասին, Արամ մանուկյանն ասել է, որ մեղավոր էին նրանք, որոնք 3 տարի առաջ սահմանադրական փոփոխությունների դեմ պայքարողներին պոզ ու  պոչ էին կպցնում: Իսկ հիմա էլ ընդդիմացողներն են քիչ: 

 

- Երկու տարի առաջ ասում էին՝ կեղծ համակարգ է, լուռ էին, ձայն չէին հանում,- ասել է Արամ Մանուկյանը:

 

Նա նաև ինքնախոստովանանքի պես մի բան է ասել՝ քաղաքական ուժերը ժողովրդին չաջակցեց, մինչդեռ հանրությունն իրեն պահեց հերոսի նման:

Իսկ ինչ պետք  է անեին քաղաքական ուժերը, եթե Սահմանադրությունը կամ դրա փոփոխությունը չէ մեր երկրի խնդիրը: Բացի այդ՝ հանրությունը հիմա էլ կարող է  ըմբոստանալ, դեմ կանգնել սուպերվարչապետական համակարգին: Սակայն անգամ թանկացումների դեմ կազմակերպված երթին 1000-ից ավելի մարդ չհավաքեց: Արդյո՞ք սա չի նշանակում, որ մեղավորը ոչ թե հանրությունն է, այլ քաղաքական ուժերը:

 

1990-ականներից մինչ օրս հանրությունը քանի՞ անգամ է փողոց դուրս եկել, հավատացել տարբեր կուսակցապետերին, որոնք հետո կուլիսներում կամ հրապարակային քաղաքական առևտուր են սկսել: Հետագայում զրկվելով աթոռից՝ սկսել  նորից ընդդիմություն խաղալ ու իրար մեղադրել իշխանության «պրոյեկտ» լինելու համար: Նույնիսկ միմյանց փնովող  ընդդիմադիրների ցանկ կարելի է կազմել՝ ՀԱԿ-ՀՎԿ, ՀՎԿ-ՀԱԿ, ՀԱԿ-ԵԼՔ, «Երկիր Ծիրանի»-ԵԼՔ, «Ժառանգություն»-ԵԼՔ: Եվ այս բոլորը, թերևս,  ընդդեմ հովհարային ընդդիմություն ՀՅԴ-ի, որը մի ոտքով ընդդիմություն է, մի ոտքով՝ իշխանություն: 

 

Ի դեպ, հովհարային ընդդիմության տիտղոսը մի ժամանակ մեծ հպարտությամբ կրում էր ռեբրեդինգի ենթարկված ՕԵԿ-ՀՎԿ-ն: Կուսակցությունը հղում էր անում  արտերկրում գործող այլ քաղաքական ուժերին, որոնք այսօր ընդդիմություն են, վաղը՝ իշխանություն: Մինչդեռ կուսակցության ղեկավար Արթուր Բաղդասարյանը մոռանում էր, որ այլ երկրներում նույն քաղաքական ուժերն իշխանական լծակներ ստանալով՝ հանրային խնդիրներ  են լուծել, ոչ թե միայն սեփական գրպանները ուռճացրել:  Ու այսքանը հաշվի չառնելով՝ արդարացնել  քաղաքական առևտուրը՝ մեղքը բարդելով հանրության վրա, թե իրենց կողքին չեն կանգնում: Իսկ նույն հանրության ձայնը չեն լսում՝ ախր խաբված լինելու տառապանքը չհավատալու լուրջ նախապայման է: 

 

Իրար մեղադրելով, քաղաքական դաշտում իրարից ոտնատեղ փախցնելով՝ հազիվ թե միմյանց ընդդիմացող ընդդիմադիրները կարողանան իշխանությանը լսելի դարձնել հանրության ձայնը: