ԱՅԴՊԵՍ ԷԼ ՉԵՆՔ ՀԱՍՑՆՈՒՄ

ԱՊՐԵԼՈՒ ԺԱՄԱՆԱԿԸ

Մարդը սովորականի պես ամենօրյա իր գործին էր, երբ նրան մոտեցավ մի էակ:

-Հերիք է աշխատես,- ասաց,- դուրս եկ պարտեզ: Սքանչելի է օրը: Օդը` թարմ-թարմ: Արևը ծիածան է կապել հենց բակում` ծաղիկների մեջ: Թվում է` ծիածանի գույներն ես շնչում, դրախտային գույների բույրը...

-Ե՞ս:- Զարմացած, կիսաժպիտով խոսեց մարդը:- Ինձ ո՞վ կթողնի: Ես աշխատում եմ:

Էակը նայեց նրան... Հեռացավ:

Մյուս անգամ, երբ էակը կրկին այցելեց, մարդը ազատ էր, պատշգամբում նստած:

-Վերցրու այս բանալին,- ասաց,- կբացես երկրային վայելքների դուռը. կվայելես երկրային հաճույքները:

Մարդը նայեց նրան: Հասկացավ, թե ինչ հաճույքներ նկատի ունի էակը:

-Չեմ կարող,-ասաց:- Արգելում են ինձ մեր օրենքները: Դա մեղք կլինի:

Էակը ձեռքը դեռ երկար պահեց մեկնած` մատներին զգալով մարդու հայացքը, բայց նա մնաց աներեր.

-Չեմ կարող:- Կրկնեց ցածր, ասես կիսաձայն:

Երբ հաջորդ անգամ էակը այցելեց մարդուն, նա ճոճաթոռին կիսանիրհած էր:

-Մի´ քնիր,-ասաց:- Ահա քեզ երկրային դրախտի հասցեն: Շուտ արա: Շտապի´ր: Ժամանակն անցնում է:

Մարդը կեսմարած մի աչքը բացեց:

-Ես շատ հոգնած եմ... Չեմ ուզում ոչինչ...

Էակը ցնցեց նրա ուսերը:

-Բայց դու լսեցի՞ր` ես ինչ ասացի:

Մարդը հորանջեց: Բառերը հեգեց ալարկոտությամբ.

-Թող մնա հետո... Մի ուրիշ անգամ: Ուրիշ ժամանակ:

Անցավ ժամանակ, և մի օր, երբ մարդը որոշեց դուրս գալ պարտեզ, նրա դեմ կանգնեց մահը:

-Վերջ,- ասաց:- Քո ժամանակը ավարտվեց: Հետևիր ինձ:

Մարդը մի պահ քարացավ.

-Այսքան շո՞ւտ:

Ի պատասխան` մահը զարհուրելի հայացքով նայեց նրա աչքերին:

-Բայց ես...,- դողաց մարդու ձայնը,- ես դեռ չապրեցի: Չվայելեցի կյանքը: Տուր ինձ ժամանակ, խնդրում եմ:

Մահը նայեց նրան ավելի սոսկալի հայացքով, ու մարդը սարսափեց... Եվ մահը տարավ նրան... Եվ մարդը նայեց հետ` չվայելած վայելքների անհուն կարոտով, աչքերի մեջ` անմորմոք ցավ ու հավերժական ափսոսանք: