«Բատկայի» մեղայականը
ՄԵՐ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ ՁԵԶ ՀԱՄԱՐ ԴԱՍ ՉԷ՞Ր
«Ավանգարդը» նախորդ հրապարակումներից մեկում անդրադարձել է ՌԴ-ում և Բելառուսում, մեղմ ասած անհաջող կադրեր Արմեն Խաչատրյանին ու Օլեգ Եսայանին: Այսօր Արմեն Խաչատրյանը, ով հրաժեշտ է տալիս Բելառուսում երկարուձիգ տարիների գործունեությանը, հրաժեշտի հանդիպում է ունեցել այդ երկրի նախագահ Լուկաշենկոյի` «Բատկայի» հետ: Ու ահա, օգտագործելով առիթը, Ալիևին մեծարող, միևազգային իր հեղինակությունը հեյդարօղլուի ոտքերի տակ դրած Լուկաշենկոն մեղանչական տոնով էր խոսում հայ-բելառուսական հարաբերությունների մասին:
-Մենք` Բելառուսն ու Հայաստանը, մտերիմ ժողովուրդներ ենք եղել, և շարունակում ենք մնալ: Հայաստանը, սակայն, Ադրբեջանի հանդեպ այլ վերաբերմունք ունի, բայց վերջինս մեզ նույնպես մտերիմ է: Ինչո՞ւ պետք է վիճենք Ադրբեջանի կամ Հայաստանի հետ: Չի բացառվում՝`մենք Ադրբեջանին և Հայաստանին երբևէ պետք գանք: Ինչո՞ւ խառնվեմ, եթե ինձ չեն խնդրում…
Բելառուսի նախագահի «միլինկի» դառնալը, թերևս պատահական չէ: Ռուսաստանի և Իսրայելի քաղաքացիություն ունեցող բլոգեր Լապշինի արտահանձնման հարցի քննարկմանը «Բատկան» չէր հիշում հայ-բելառուսական հարաբերությունների մասին: Դե, ախորժակը շատ մեծ էր: Բելառուսն իր «մարդասիրական» քայլի դիմաց ակնկալում էր էժան գնով նավթ ստանալ Ադրբեջանից: Մինչդեռ Բաքուն հիմար ու «գցված» վիճակում թողեց Բելառուսին: Սրան էլ եթե գումարենք միջազգային աղմուկը, Բելառուսում սկսված ներքին խժդժությունները, ինչու չէ՝ գուցե նաև մեր դիվանագիտության աշխատանքը, Լուկաշենկոյի փափկությունը հասկանալի լինի: Առավելևս, որ ինչպես Լուկաշենկոն խոստովանեց` իր արջի ծառայությունների կարիքը ոչ ոք չունի:
Ի դեպ, հետաքրքրական մի փաստ: Բելառուսում ՀՀ դեսպան Արմեն Խաչատրյանին փոխարինելու է ծագումով արցախցի Օլեգ Եսայանը: Ու եթե Մինսկի համար այդքան սկզբունքային էր Բաքվի հետ հարաբերությունների չվատացումը, պետք է արդեն աղմուկ բարձրացնեին: Բայց՝ ձայն բարբառո հանապատի:
Ու մի հորդոր` բելառուսցի չինովնիկներին: Եթե չեք սովորում ձեր սխալների, ապա գոնե այլ ժողովուրդների սխալների, այս պարագայում՝ Հայաստանի փորձից դասեր քաղեք: Բաքվին ու Թուրքիայի վստահելը նույն է, ինչ հոտի պահպանությունը հանձնես գայլերին: