Խոսքից զարկվածը
Տիկին Հրանուշը մոտ կես տարի, գործից հետո, քնի, հանգստի հաշվին գործել, ավարտել էր մի գեղեցիկ սվիտեր: Արդեն ձմեռնամուտ էր, իսկը տաք հագուստ հագնելու սեզոն: Հագավ, հայելու առաջ գնաց-եկավ, մեկ էլ որոշեց հարևանուհուն ցույց տալ իր շնորհքը ու մի քանի գովեստներ լսել: Էս Կատյան ո˜նց հավանեց, ո˜նց հավանեց… Նրա բարձր գնահատականը Հրանուշի վրա շատ ազդեց, էնքան, որ քնելիս էլ հագիցը չէր հանում…
Դրանից էր, թե ուրիշի աչք կպավ` Հրանուշի ազիզ սվիտերը ժամանակից շուտ կեղտոտվեց: Տաշտը բերեց ու ոնց որ երեխին կլողացնեն, այնպես էլ իր սիրունին մի լավ մաքրեց-զարդարեց: Միայն ցավն այն էր, որ ստիպված մի երկու օր չէր հագնելու:
Բայց երեկոյան եկավ տեսավ, որ իր սիրունը պարանի վրա չի ու իրեն կորցրեց: Միայն էն էր հիշում, որ մի գլուխ գոռում էր` «Այ տանողի թևը թուլանա, վայ տանողի թևը ջարդվի…»:
Իր պատշգամբից Կատյան վիզը երկարացրեց.
- Ա´յ քուրս, կարո՞ղ է քամին պարանից ներքև է գցել, մեկնումեկն էլ տարել ա:
- Ի՞նչ քամի, քամին դու ես անում, էսօր քամի ե՞րբ է եղել, որ… Ասում ես` մեկը տարած կլինի: Վերցնողը չէ՞ր հարցնի` սա ո՞ւմն է, ո՞ր հարկից է ընկել:
- Այ Հրանուշ, դադարեցրու անեծքներդ, ըտենց դու բոլորին ես անիծում:
- Ոչ, ես տանողին եմ անիծում, էն թևը կոտրվի, որ իմ աչքի լույսին տարավ:
***
Հաջորդ օրը, կեսգիշերին, շտապօգնության մեքենայով թևը գիպսի մեջ Կատյային բերեցին: Աղմուկից Հրանուշը միջանցք դուրս եկավ.
- Վայ, Կատյա ջան, էդ ի՞նչ է եղել, թևդ ինչո՞ւ է գիպսի մեջ, էս շտապօգնությո՞ւնն է բերել քեզ:
- Տո սուս է, ջադու, էնքան կռռացիր-կռռացիր, որ անեծքդ կատարվեց… Էս չի՞ քո շնորհքը,- ու ցույց տվեց ճերմակ գիպսի մեջ սև գործ կատարած, ապահով թաքնված հանցագործ ձեռքը: