Երկխոսությունը` հայկական սերիալ


ՀԱԿ-իշխանություն երկխոսության առկախումից հետո քաղաքական շրջանակներում խոսակցության թեման հիմնականում այդ առկախման պատճառներն ու դրա արդյունքում առաջացած քաղաքական նոր իրավիճակն է: Ոմանք անկեղծորեն ափսոսում են, որ երկխոսությունն ընդհատվեց, ոմանց կարծիքով էլ այն քաղաքական ֆարս էր, և անսպասելի ոչինչ տեղի չի ունեցել: Այս ամենի, հայաստանյան ներքաղաքական կյանքում և հետագա հնարավոր զարգացումներում երկխոսության ազդեցության մասին է զրույցը ԱԺ «Ժառանգություն» պատգամավորական խմբակցության անդամ Արմեն ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆԻ հետ: - Հայտնի է, որ «Ժառանգությունը» դրական վերաբերմունք չուներ ՀԱԿ-իշխանություն երկխոսության հանդեպ. պատգամավորական խմբակցության ղեկավար Ստեփան Սաֆարյանն էլ մի առիթով ասել էր, թե ՀԱԿ-ի դիրքորոշման մեջ անազնիվ տարրեր է նկատում: Ինչպիսի՞ն է Ձեր վերաբերմունքն այս ամենի նկատմամբ: - Եթե հետևել եք, ես որևէ նախադասություն չեմ ասել երկխոսության մասին, բացի այն, որ ես հայկական սերիալներ չեմ նայում: Եվ թե ով ումից է նեղացել, ով ինչ է ասում` կարևոր չէ ինձ համար, որովհետև այս երկխոսությունը չի հանգում պետության առջև ծառացած խնդիրների լուծմանը: Իհարկե, որևէ բանական մարդ չի կարող երկխոսությանը` որպես հարցեր քննարկելու միջոց, դեմ լինել: Եթե ուշադրություն ենք դարձնում ՀԱԿ-ի հռչակագրի այն հատվածին, որում նշվում է, թե որ դեպքում է կարելի երկխոսություն իրականացնել, ապա կտեսնենք, որ այնտեղ մի քանի սկզբունքային կետեր կան, որոնք ըստ էության առանց ի կատար ածվելու, ՀԱԿ-ը երկխոսություն սկսեց: Այսինքն, տեսնում ենք, որ նախնական հրապարակված կետերից հետքայլ է կատարվել: Վերջապես, ՀԱԿ-ը երկխոսությունն արդարացնում, պայմանավորում էր նրանով, թե մեր երկիրը բարդ իրավիճակում է գտնվում, արտաքին մարտահրավերներ կան, այս երկխոսությամբ պետության իմիջն ենք բարձրացնում և այլն: Հիմա ի՞նչ է, երկխոսությունն առկախելով պետության իմիջի դե՞մ են պայքարում, արտաքին մարտահրավերներն արդեն մեզ չե՞ն հետաքրքրում: Իրականում ոչ այս երկխոսության միջոցով էր երկրի իմիջը բարձրանալու և ոչ էլ այդ երկխոսությամբ արտաքին մարտահրավերները չեզոքացնելու քայլեր կարելի էր անել: Իրականում սա ընդամենը քաղաքական ուժի սեփական շահերը սպասարկելուն ուղղված գործընթաց էր: Սա իմ անձնական կարծիքն է, որովհետև մեր կուսակցությունը սրա հետ կապված հայտարարություն չի արել և նման հարց չի քննարկել. իրենց խնդիրն է: - Սակայն, երկխոսության շնորհիվ միջազգային ասպարեզում Հայաստանի իմիջը շահելու առումով ոչ մեծ, բայց այնուամենայնիվ, դրական տեղաշարժ կարծես նկատվում էր: Խոսվում էր ոչ թե ընդդիմությանը ճնշելու, այլ նրա հետ երկխոսելու մասին: - Մենք գործուն երկխոսության ականատես եղել ենք, երբ Վազգեն Սարգսյանը և Կարեն Դեմիրճյանը միավորվեցին և 99թ. ընտրությունների ժամանակ ձևավորեցին «Միասնություն» դաշինքը: Ես չեմ կարծում, թե սա էր մեր երկրում երկխոսության նախակարապետը: Չէ, իրական երկխոսություն տեսել ենք: Սա ընդամենը քաղաքական երկու ուժի` իշխանության և Հայ Ազգային Կոնգրեսի շահերի սպասարկում էր: Այնպես որ չեմ կարծում, թե առարկայական առումով մեծ առաջընթաց եղավ երկրի իմիջի բարձրացման գործում, կամ դրա առկախումը կամ դադարեցումը մեծ բացասական ազդեցություն կունենա: - Քանի դեռ ընթանում էր երկխոսությունը, կարծիք կար և լսելի էր դառնում, որ երկխոսությունը կարծես խանգարում է, որ ընդդիմության մեջ մնացած բոլոր ուժերը նույնպես երևան: Տպավորություն էր ստեղծվում, թե ՀԱԿ-ն իր համար մենաշնորհ է համարում իշխանության հետ երկխոսելը: - Շատ լավ հարց է: Կարծում եմ`ավելի շուտ այս հարցի մասին պետք է խոսել, քան բուն երկխոսության: Ինչո՞ւ պետք է այդ երկխոսությունը խանգարեր այլ քաղաքական ուժերին… - Մանավանդ` իշխանությունը բազմիցս հայտարարել է, որ պատրաստ է քաղաքական ցանկացած ուժի հետ երկխոսել: - Որևէ խնդիր չկար այլ քաղաքական ուժի հետ կապված: Երբեմն փորձում են ներկայացնել իբրև թե ինչ-որ խանդի պահ կա, կամ լուսանցքում հայտնվելու մտահոգություն: Իրականում, քանի որ տարբեր քաղաքական ուժեր հասարակության տարբեր շերտերի շահեր են սպասարկում, և նրանց գործունեության հիմքը հենց այդ հասարակական շերտերի խնդիրներն են, ուստի որևէ խնդիր չկար: Կոնկրետ «Ժառանգությունը» քաղաքացու խնդրի կողքը կանգնած քաղաքական ուժ է և մեզ համար առաջնային է եղել քաղաքացիների շահերի սպասարկումը` կլինի դա ԱՊՊԱ գործընթացի հետ կապված, վրացական պետհամարանիշերի հետ կապված, աշխատավարձեր, էկոլոգիական խնդիրներ, կրպակատերեր և այլն, և այլն…: Սա է եղել մեր գործունեության դաշտը, որը ոչ ոք մեր ձեռքից չի խլել: Եթե մեր հարթություն ներխուժած լինեին, այդ դեպքում կխոսեինք տվյալ ուժի` մեզ մրցակից լինելու մասին: - Հիմնվելով Ձեր ասածների վրա, արդյո՞ք կարելի է համարել, որ այս երկխոսություն կոչվածը զուտ նախընտրական նպատակներ է հետապնդում: - Թե ինչ նպատակներ է հետապնդում երկխոսությունը, կարծում եմ` շատ ավելի ճիշտ կլինի` իրականացնողներն ասեն: Երբեմն տեսակետ են արտահայտում, իբր «Ժառանգության» տվյալ գործունեությունը նախընտրական PR է: Ես մաղթում եմ, որ բոլորը նմանատիպ նախընտրական PR իրականացնեն, իսկապես, քաղաքացու կողքին լինեն: Երկրորդ` այս PR-ը 2007թ. հուլիսի 1-ից է իրականացվում, և եթե հինգ տարի շարունակ կուսակցությունը PR է անում, ես շատ ուրախ կլինեի, որ ցանկացած քաղաքական ուժ նման ծավալով աշխատեր: - Իմ հաջորդ հարցի համար հնարավոր է` ինձ մեղադրեն` հարցի հասցեատիրոջ սխալ ընտրության մեջ: Սակայն այն, ինչ պատահեց վերջերս, հայ քաղաքական իրականության մեջ աննախադեպ երևույթ էր, որը չի բացառվում, որ իր ազդեցությունն ունենա հետագա զարգացումներում: Խոսքը ՀՅԴ ամերիկյան ԿԿ-ի հայտարարության մասին է, որը, փաստորեն, կուսակցության Բյուրոյի քաղաքական ուղեգծի դեմ էր: Կրկնեմ` աննախադեպ է, երբ ՀՅԴ որևէ ԿԿ օրը ցերեկով քննադատություն հնչեցնի Կուսակցության Բյուրոյի հասցեին: Դուք ինչպե՞ս եք գնահատում այս միջադեպը: - Իսկապես, կարծում եմ` տեղին կլինի, որպեսզի Ամերիկայի ԿԿ-ի և Բյուրոյի ներկայացուցիչներն իրենց մեկնաբանություններն անեն, շարքային դաշնակցականները խոսեն, որովհետև սա նաև ներկուսակցական հարց է: Բայց կարծում եմ` ներկուսակցական հարց լինելով հանդերձ, նաև որոշակիորեն առնչվում է ընդհանուր հայկական տարածքում իրականացվող քաղաքականությանը: Մենք տեսնում ենք, որ ավանդական կուսակցությունների մոտ թույլ օղակներ են վերջերս սկսել հայտնվել: Դաշնակցությունը, կարծում եմ` այս հարցում ինչ-որ լուծումներ կունենա, թե ինչպիսի` չեմ փորձի գուշակել. ներկուսակցական հոսանքները պետք է բախվեն և որ հոսանքն ավելի հզոր կլինի, նա էլ կհաղթի: Հույսս այն է, որ հանգուցալուծումը կլինի ի շահ Հայաստանի Հանրապետության:

Արթուր ԴՈԽՈԼՅԱՆ