Չգրված վեպի գրառումներ Ի˜նչ ­կա զար­մա­նա­լու: Հի­մա ար­տերկ­րի սփյուռ­քում   չգրված  ան­թիվ վե­պեր կան, ո­րոնք պի­տի կոր­չեն, ան­հետ վե­րա­նան, ո­րով­հետև  մեկ ու կես մի­լիոն վեպ գրել հնա­րա­վոր չէ:

  Երաշտ տարիներին ծառերը արմատներն են խորացնում, իսկ երբ չորանալու ահ չունեն, ծավալում են սաղարթները, ինչպես նավի առագաստն է լցվում բարի ու ուժեղ հողմով: Այդ բնազդով է իր ձիգ ճանապարհը կտրել հայ ժողովուրդը:

  ՖԱՅԵՋ ԷԼ ՀՈՒՍԵՅՆ (1917թ.) Ո՞վ կարող է նկարագրել այն զգացումները որոնք ճմլում են ականտեսի սիրտը, երբ նա խորհում է այս դժբախտ և հերոսական ԱԶԳԻ մասին, որն աշխարհը զարմացրել է իր խիզախությամբ և անվեհերությամբ, երբ դեռ երեկ Օսմանյան կայսրության ազգերից առավել կենսունակ ու առաջավորն էր, որն այսօր դառնում է սոսկ անցյալի հուշ: