ՌԵՔՎԻԵՄ ՄԱԵՍՏՐՈՅԻ ՀԱՄԱՐ
Մոցարտյան «Ռեքվիեմը» նրա ամենասիրելի ստեղծագործություններից մեկն էր, որի կատարմամբ էլ ավարտեց իր մոտ վաթսունամյա երաժշտական գործունեությունը` իր վերջին կատարմամբ ասես հրաժեշտ տալով այն երաժշտասերին, ում համար Օհան Դուրյանը երաժշտության ու կատարողական արվեստի չափանիշ էր, այն հազվագյուտ երաժիշտն էր, որի մատների շարժմամբ գոհարներ էին ծնվում, կենդանություն էր առնում երաժշտությունը… Մոցարտյան «Ռեքվիեմը» վերջին անգամ հնչեց տարիներ առաջ` Հովհաննես Չեքիջյանի ղեկավարած ակադեմիական կապելայի մասնակցությամբ. ավարտական երաժշտական ֆրազները հնչեցին ողբերգական բեռնվածությամբ, կանտիլենան հասավ իր գագաթնակետին, ու օդում ասես սառեցին Մաեստրոյի ձեռքերը… Երկար ժամանակ մնաց այդպես կանգնած, մինչև որ դահլիճում որոտացին ծափերը… Դա չորս տարի առաջ էր… Նույն «Ռեքվիեմը» հնչեց նաև օրեր առաջ` այժմ արդեն Մաեստրոյի բացակա ներկայությամբ և նվիրվեց իրեն` 20-րդ դարի մեծագույն հայ դիրիժորին, ով իրապես աշխարհահռչակ էր, ում ստեղծագործությունն իրապես գրանցում էր ստացել համամարդկային արժեքների շարքում…
Հիմա արդեն մաեստրո Օհան Դուրյանը շրջանակված անուն է, Կոմիտասի անվան զբոսայգում հենց նոր գոյավորված շիրմաթումբ, անանց հիշողություն է ու հպարտություն: